5 maart 2025: Veertigdagentijd: samen toeleven naar Pasen.
Op 5 maart is het Aswoensdag en begint de Veertigdagentijd, een periode van bezinning en inkeer. We volgen Jezus op zijn weg naar kruis en opstanding en staan stil bij wat werkelijk van waarde is in het leven. Het is mooi om hierin als christenen samen op te trekken.
Veertigdagentijd
De Veertigdagentijd is een tijd van bezinning, van toeleven naar Pasen. Veel lokale gemeenten zien in deze periode een kans om verbinding te leggen met mensen die op zoek zijn, of om iets voor een ander te betekenen.
Aswoensdag: teken van kwetsbaarheid
De Veertigdagentijd begint op 5 maart met Aswoensdag, een dag waarop we letterlijk een teken van vergankelijkheid ontvangen. Wie wil, kan een askruisje laten zetten, gemaakt van de verbrande palmtakken van vorig jaar. Dit ritueel herinnert ons eraan dat wij stof zijn en tot stof zullen wederkeren. Het is een besef dat ons klein maakt, maar niet machteloos. Juist in onze kwetsbaarheid kunnen we de weg van God opnieuw zoeken.
De weg van Jezus
In de Veertigdagentijd lopen we mee met Jezus die zichzelf gaf uit liefde. Hij koos voor nederigheid en overgave. Zijn weg laat zien dat heel worden geen individueel project is, maar een weg van verbondenheid met God en de ander, waarin we leren ontvangen en delen. Inkeer en omkeer zijn hierin sleutelwoorden. Inkeer betekent eerlijk naar jezelf kijken: waar ben ik de verbinding met God of met anderen kwijtgeraakt? Waar ben ik te druk geweest met eigen zorgen en verlangens? Omkeer betekent een bewuste keuze maken: Wat kan ik veranderen om dichter bij Gods liefde en gerechtigheid te leven?
Heel worden in een gebroken wereld
Wie om zich heen kijkt, ziet een wereld die snakt naar heling: denk aan de oorlogen in Oekraïne en het Midden-Oosten, aan armoede en eenzaamheid. De Veertigdagentijd roept ons op om niet weg te kijken, maar ons hart te openen. Dat begint bij de erkenning dat wij zelf ook gebroken mensen zijn. Gods koninkrijk is geen verre toekomst, maar breekt nu al door in kleine daden van liefde en recht. Stap voor stap mogen we groeien in geloof, hoop en liefde.
Samen onderweg
De Veertigdagentijd biedt ruimte om als gemeente samen op weg te gaan. Door gebed, vieringen en gezamenlijke activiteiten kunnen we elkaar inspireren en ondersteunen. Door met elkaar in gesprek te gaan over wat het lijden, sterven en opstaan van Jezus betekent in ons leven, groeien we samen toe naar Pasen.
>> Leestip: Het bezinningsboek ‘Aan tafel met Jezus’ (onder redactie van ds. René de Reuver) beschrijft zeven ontmoetingen met Jezus. Het is geschikt voor persoonlijke lezing, voor bespreking in een groep, of om te lezen in vieringen of vergaderingen.
ds. René de Reuver
Bron: https://protestantsekerk.nl/nieuws/veertigdagentijd-samen-toeleven-naar-pasen/
3 oktober 2024: De kerk spreekt
Ongeveer 1300 predikanten en andere christelijke leiders tekenden vorig najaar een verklaring van Micha Nederland dat een christelijke levensovertuiging en extreemrechts denken niet samengaan. De steun kwam uit alle hoeken: vanuit protestantse kerken en vanuit de Rooms-Katholiek kerk, van migrantenkerken en van het Leger des Heils.
Onder andere tegen de PVV werd stelling genomen. Als voorbeelden noemt de verklaring ideeën over eigen volk eerst, migranten tot zondebok maken, en moslims tot tweederangs burgers degraderen. Dat verdraagt zich niet met Gods liefde voor alle mensen. Wij/zij-denken en hoger/lager-denken staan haaks op het evangelie, zo stelt de verklaring.
Ik kan niet anders dan instemmen. Van Jezus horen wij over barmhartigheid, gastvrij zijn en mededogen. Uit de verhalen over hem weten wij ook dat dat telkens opnieuw bevochten moet worden. En dat hij dat ook deed. Onvermoeibaar. En zonder compromis.
Toch was er vorige maand ook een ander geluid, zelfs uit tamelijk onverdachte hoek. Bij monde van algemeen secretaris Coen Wessel liet de Raad van Kerken weten minder te zien in dit soort verklaringen. Zo was hij over de wijze waarop Duitse bisschoppen zich uitspraken over de AfD niet bepaald enthousiast. ‘Als je je zo stellig uitlaat, sla je het gesprek dood.’
Als ik eerlijk ben kan ik niet anders dan ook daarmee instemmen. Met gespierde verklaringen die bijkans bezwijken onder het hoge morele gelijk bereik je dikwijls het tegenovergestelde van wat je bedoelt. Je zet mensen niet aan het denken, je roept eerder weerstand op.
Laten we niet denken dat Nederland opeens een land vol racisten is geworden. Wie spreekt met mensen die extreemrechts stemden, ontdekt al gauw dat zij zorgen hebben over de draagkracht van Nederland. Over de landbouw en de zorg, over woningen en hun kinderen. Wil je hen bereiken, dan helpt luisteren volgens mij beter dan verklaringen afleggen.
Dat betekent natuurlijk niet dat wat extreemrechtse partijen beweren onweersproken moet blijven. Integendeel, het is mijn overtuiging dat de kerk moet spreken. En zelfs dat de kerk profetisch moet spreken. Maar niet door mensen te vertellen wat zij niet mogen zeggen.
Veel mooier is het als de kerk het goede voorbeeld geeft. Niet zeggen wat niet mag, maar hoe het beter kan. De Micha-verklaring zegt dat alle mensen door God gewild, gekend en geliefd zijn. Prachtig, zo is het. Als we als kerken dat nou eens blijven uitdragen, en het kwade overwinnen door het goede. Onvermoeibaar. En zonder compromis.